„Musisz się uporać z tym całym szczęściem”

Mascha Schilinski, skąd dowiedziałaś się o zaproszeniu swojego filmu do udziału w prestiżowym konkursie w Cannes?

Tuż przed świętami Bożego Narodzenia i to e-mailem! W tym samym momencie zadzwoniła do mnie moja producentka Maren Schmitt i krzyczała z radości. Nie mogliśmy w to uwierzyć i czytaliśmy dalej tego maila, zastanawiając się, czy „Oficjalny wybór. Konkurs” był rzeczywiście konkursem o Złotą Palmę, czy też kryła się za nim zupełnie inna sekcja. Zaledwie dzień wcześniej pytaliśmy w Cannes, kiedy zostanie podjęta decyzja. Tam było napisane: Bądź cierpliwy! W okresie świątecznym jury niemal zniknęło. A potem nadeszła dobra wiadomość: nasz film „Patrząc w słońce” został nominowany.

Kiedy nabrałeś pewności, że naprawdę się w to zaangażowałeś?

W międzyczasie siedziałem w domu i zastanawiałem się, czy sobie tego wszystkiego nie wyobrażam. Udział w programie musiał przez wiele miesięcy pozostać ściśle tajny. W tym samym czasie zaczęły już krążyć plotki. Dlatego nie mogłem podzielić się swoją radością z nikim, nawet z moim zespołem aktorskim. Nie pozwolono mi niczego potwierdzić.

Na co najbardziej czekasz w Cannes?

Najlepsze jest to, że wszyscy tam będziemy i po raz pierwszy obejrzymy film razem na dużym ekranie, przed publicznością. Z niecierpliwością i ekscytacją wyczekuję tego momentu. A może nawet znajdę czas, żeby obejrzeć parę innych filmów. Gdzie indziej można zobaczyć tyle światowych premier? Jednak już wcześniej powiedziano mi, że mój harmonogram będzie niesamowicie napięty. Jestem na tym festiwalu pierwszy raz.

Mascha Schilinski o filmie „Looking into the Sun”: „Film funkcjonuje jak strumień asocjacyjnych obrazów, który łączy fragmenty wspomnień wszystkich postaci na farmie”.

Źródło: Neue Visionen Filmverleih

Czy pytałeś już starych wyjadaczy z Cannes, jakie widowisko was czeka?

Fatih Akin był jedną z pierwszych osób, które napisały do ​​mnie e-mail z gratulacjami. Dał mi radę, żebym się tym wszystkim cieszył. I to właśnie zamierzam teraz zrobić. Mam nadzieję spotkać Fatiha Akina w Cannes (film Akina „Amrum” jest wyświetlany w serialu pobocznym, przyp. red.).

Jak duża jest presja związana z koniecznością rywalizacji o Złotą Palmę z czołowymi reżyserami, od Jafara Panahiego po Wesa Andersona?

To nie jest żadna presja. Już wygraliśmy, bo tam jesteśmy. Jestem po prostu szczęśliwy. Film jest godny obejrzenia. I wspaniale, że dzieje się to teraz na oczach globalnej publiczności.

Czy czuje się Pan szczególnie odpowiedzialny, ponieważ symbolicznie macha Pan flagą niemieckiego kina w Cannes?

Myślę, że cała niemiecka branża filmowa jest z nas zadowolona. Nie zdarza się często, aby niemiecki film dostał się do konkursu w Cannes. (Ostatnio Wim Wenders był tam obecny z japońskim filmem „Perfect Days” opowiadającym o pracowniku sprzątającym toalety w Tokio, red.)

Twój debiutancki film „Córka” był pokazywany na Berlinale w 2017 roku. Dlaczego nie zgłosiłaś swojego filmu na najważniejszy festiwal w Niemczech?

Zgłosiliśmy film jednocześnie na trzy najważniejsze festiwale: do Berlina, Wenecji i Cannes. Potem obserwowaliśmy, co się stało. Cannes nawiązało z nami kontakt i radość była ogromna.

Twój film pozostanie tajny aż do światowej premiery. Czego oczekuje publiczność?

„Patrząc w słońce” opowiada historię czterech dziewcząt, które dorastają w różnych okresach na przestrzeni stulecia na tej samej farmie w wiejskim Altmark. Mimo że dzieli je czas, życie dziewcząt zaczyna być dla nich lustrzanym odbiciem. Film nie jest dramatem rodzinnym ani historycznym. Nie zaklasyfikowałbym tego do żadnego konkretnego gatunku. Działa jak strumień asocjacyjnych obrazów, który łączy fragmenty wspomnień wszystkich postaci na farmie. Fragmenty, które tworzą w istocie niemożliwe świadectwo zbiorowego doświadczenia.

Czy widzisz jakieś nawiązanie do swojego debiutu filmowego „Córka”?

Tak, i tu znów fascynuje mnie dziecięce spojrzenie. Dzieci mają halucynogenną zdolność wykrywania i postrzegania pustych przestrzeni, których nie da się opisać słowami. Patrzą na świat bez uprzedzeń.

Czy interesuje Cię szczególnie psychologia?

Nie, interesuje mnie przede wszystkim atmosfera, na przykład uczucie, jakie towarzyszy ci, gdy wchodzisz do pomieszczenia i zauważasz, jak zachowują się tam ludzie i jak reagują. W większości przypadków nie jesteśmy w stanie przypomnieć sobie dokładnych słów, które ktoś powiedział, ale zawsze możemy pamiętać uczucia, jakie w nas wywołały. „Patrząc w słońce” ma bardziej fizyczne podejście: film porusza kwestie wspomnień ciała. W kinie można śmiało zastosować się do rady francuskiego reżysera Roberta Bressona, aby najpierw poczuć film, zanim spróbuje się go zrozumieć.

Twoja mama także jest reżyserką: czy kręcenie filmów było Twoją pasją od urodzenia?

Ja bym tego tak nie nazwał. Mój ojciec jest Francuzem i pracuje w budownictwie. Ale tak naprawdę to on jest największym kinomaniakiem w naszej rodzinie. Obejrzał niesamowitą liczbę filmów. W domu dużo rozmawialiśmy o kinie. Kiedy moja mama pracowała na planie i nie było żadnej opiekunki, zabierała mnie ze sobą, dla wygody. Ale nie dorastałem na planie filmowym.

Festiwal Filmowy w Cannes rozpoczyna się 13 maja: Czy w Twoim życiu jest teraz coś ważniejszego niż kino?

Na początku roku zostałam mamą. Zaproszenie do Cannes przyszło niemal w tym samym czasie. Trzeba się uporać z tym całym szczęściem.

Czy pracuje Pani już nad zaawansowaną infrastrukturą na potrzeby festiwalu w Cannes, która pozwoli Pani pogodzić liczne obowiązki dyrektorki konkursu i matki?

Prawdopodobnie będę tam przez całe dwanaście dni. I tak, jesteśmy w dobrej sytuacji. Mam rodzinę w Nicei, która przyjeżdża do Cannes i opiekuje się małą. Dotyczy to zwłaszcza światowej premiery. Bo tata też siedzi w kinie; jest operatorem kamery w filmie. W przeciwnym razie będę mógł liczyć na jego wsparcie.

Czy zdarzyłoby się, że podczas premiery w wypełnionym po brzegi kinie Lumière trzymałbyś dziecko na rękach?

Na dłuższą metę może to skutkować dziwnym szumem w tle. Nie, moja rodzina zaopiekuje się dzieckiem podczas premiery.